پروژه‌ی پدری

این سال ها، این سال های سخت، این سال های آشفتگی و ملال، سال های پایان قرن چهارده خورشیدی و آغاز قرن پانزدهم، همان سال هایی که زنان و مردان ایرانی متولد دهه ی 60 و 70 مجبور بودند زندگی شان را در هنگامه ی آنها آغاز کنند و بسازند، آغاز کردن و ساختنی که در چارچوب تفکّر عقلانی حاکم بر ذهن هر انسان مدرنی، غیرمنطقی، غیر عقلانی و دیوانه وار به نظر می آمد و می آید! تشکیل خانواده و به دنیا آوردن فرزند، آن هم در سال های رکود، تورّم، انواع روان تنی ها و روانپریشی ها، بیماری های همه گیر، فوران بزهکاری های اجتماعی و صدالبته زیستن در کشوری با دایره ی عظیمی از دروغ، به گونه ایست که بسیاری از زنان و مردان پیش از انجامش، بر اشتباه بودنش صحّه می گذارند. در این میان اما، آیا می توان و باید زندگی و زیستن در جهان را رها کرد و با مجموعه ی این دلایل، زندگی خانوادگی و فرزندداشتن را از خود و دیگری خود دریغ کرد؟ به نظر می رسد که برای دیدن روی دیگر زندگی و برای بازپس گیری معناهای ازدست رفته ی آن، باید با ابزار حیات بخش خودش به مبارزه با نیروی کذّاب جهان برخاست. کتاب «پروژه ی پدری» شرح پدرانی ست که پدرشدن و بودن را برگزیده اند و بر سر آن ایستاده اند، با تمام فهم اندوهناکشان از جانکاهی این تجربه ی بکر، شیرین و تلخ! این کتاب را پانزده مرد ایرانی در پانزده روایت خودشان ساخته اند. روایت هایی که هرکدام رو به سوی بخشی از پدرشدگی و پدربودگی دارند؛ پدرانی که به تجربه و به درک غریزی و اکتسابی شان از وضعیت هایی که در آن محصور بوده اند، وارد ماجرای پدری شده اند و هرکدام در هر لحظه اش واقعیت هایی را برابر خودشان دیده اند که پیش از آن بدین حد شدید نبوده است. «پروژه ی پدری» را پدران نوشته اند، پدران نویسنده ای که آرزوها، کامیابی ها و حسرت هایی داشته و دارند و نوشتن از واقعه ی پدری و فرزندی را انتخاب کرده اند برای رویارویی خودشان و خوانندگانشان با ماجرا، اصیل و یگانه و البته در نقطه ی مقابل انبوه کتاب های روانشناسی زرد سیاره ای – ستاره ای و کودک صالح و گلی از گل های بهشتی!