آخرين انار دنيا

شاید اولین و بدیهی ترین واقعیت درباره #آخرین_انار_دنیا سبک #رئالیسم_جادویی آن باشد. و سوالی که اینجا مطرح می‌شود این است که چه کسی می‌تواند بگوید از خواندن این سبک لذت نمی‌برد؟ داستان کتاب داستان جنگ است. شاعرانگی نوشتار #بختیارعلی ، عشق گیرای #محمد_دل_شیشه ، مردانگی #سریاس_صبحدم ، وفای #مظفر_صبحدم ، زیبایی آواز #لاولاو_سپید و #شادریا_سپید و تمام جاودانگی درد عیان شده در قصه هیچ می‌بود اگر جنگی صورت نمی‌گرفت. اما رهبرها پیوسته جنگ به پا می‌کنند؛ از سر آز و طمع شاید. و این ساکنان جهانشهر هستند که متحمل ضرر و ناخوشی دائمی می‌شوند. به گمانم جنگ آدم‌ها را گم می‌کند. هر یک را در گوشه ای از جهان و زمان و بلکه در سراسر تاریخ. نه؛ خیال نکنید آخرین انار دنیا صحنه نبرد است که نیست. آخرین انار دنیا از عواقب آن می‌گوید و آنچه را بر سر زندگی‌ها و حتی مرگها آورده آشکار می‌کند. گاه با شاعرانگی و گاه با فلسفیدن. شخصیت اول کتاب دانای کلی است که بعد از گذشت بیست و یک سال اسارت برگشته تا به جستجوی تنها پسرش برود اما آیا این پسر تنها پسر اوست؟ نمی‌دانیم. تنها چیزی که واضح و مبرهن است این است که #مظفر_صبحدم به نمایندگی از تمام انسان‌ها تا به ابد گم شده است و سوار بر کشتی به مقصد ناکجا داستان خود را برای ساکنان کشتی که همه فرزندان آدم اند تعریف می‌کند. کتاب ساده ای نیست نه از باب لحن آن که بسیار هم شیوا و روان است (درود بر #مریوان_حلبچه_ای توانا) بلکه از آن حیث که شما را وادار می‌کند بعد از خواندن هر بخش چشم‌ها را بسته به ژرفایش فرو بروید و همه چیز را تجسم کنید. بیخود نیست که #دیوید_لینچ سرکش در جایی می‌نویسد که اگر قرار باشد ده کتاب برتر جهان را انتخاب کنم باید بگویم که دست کم چهارتای آن‌ها را #بختیارعلی نوشته است.