پاییز من، بهار تو

نویسنده روایت‏ گر داستانی است که ضمن تشریح حالات و شرایط زندگی، به خوبی خواننده را با روند تقدیر آدم ها مأنوس می‏ کند. این به مفهوم آن است که هر شخصی می‏ تواند به راحتی و بر حسب یک اتفاق (چه با دلیل و چه بدون دلیل ظاهری) در چنین وضعیتی قرار گیرد و آنگاه خود را بیازماید. این همان لحظه‏ ای است که هر کس سر به آسمان بر می‏ دارد و می‏ پرسد: «چرا من؟!»، و روزگار جوابی در آستین خود دارد: «چرا نه؟». داستان با گذر سال‏ ها و پیش رفتن در بطن خویش، خواننده را با دلایلی سوال‏ گونه به دنبال خود می‏ کشد، ضمن آنکه نویسنده با قسمت درام ماجرا نیز بسترهایی دیگر از جذابیت را می‏ گسترد. روزها می‏ گذرند و آدم می ماند با طرح هزار «اما و شاید» که جوابی ندارد و پاسخ نهایی را همان زندگی هر روزه می‏ دهد. پس چنین داستانی برای تمامی کسانی که تصور می‏ کنند نظیر این مشکل را تجربه کرده‏ اند یا حتی نکرده‏ اند، تلنگری در خود دارد. برخی به آنچه داشته‏ اند و قدر ندانسته‏ اند و برخی به عدالت خداوندی. خداوندی که حتی در تنگناهای زندگی نیز با مهر به بندگانش می‏ نگرد و این بی‏ عدالتی ما آدم‏ هاست که هر چه ناخوشایند را در زندگی، از خداوند خویش سوال می‏ کنیم...