ارثیه شوم

هرگز روزی را که برایم خبر آوردند خواهرم را گردن زده اند فراموش نخواهم کرد. هنوز سیزده سال نداشتم، جوان تر از آن بودم که به طور کامل درک کنم چرا او باید می مرد، اما به اندازه ی کافی بزرگ بودم تا صحنه ی وحشتناک پایانی را تصور کنم. می گفتند مرتکب خیانت شده است، بدترین جنایت ممکنه، اما این برای من هیچ معنایی نداشت، زیرا جین فقط کاری را کرده بود که مجبور شده بود انجام دهد. و به خاطر همین استدلال، من نیز، درست مثل او، یک خائن بی گناه بودم. هیچ کدام از ما دخترها برای به ارث بردن تاج و تخت به دنیا نیامده بودیم، و با این وجود آن تاج بر تمام زندگی ما سایه افکنده و بر آن آسیب زده بود. زمانی فکر می کردم ملکه بودن چیزی بسیار فوق العاده است، بر سر گذاردن تاج پادشاهی و در دست گرفتن قدرت ولی حالا نظری بسیار متفاوت دارم. گر در آینده، باقیمانده ای از آن نوع شادمانی در این دنیا برای من وجود داشته باشد، فقط هدیه ی خداوند متعال خواهد بود، چرا که نمی توانم امیدی به فرمانروای زمینی ام داشته باشم. در این اثنا، باید در این خانه ی زیبا که در حقیقت زندان من است عذاب بکشم، و چیزی به جز روزمره گی و تعارف های تصنعی با میزبانان بی علاقه ام نداشته باشم. تنها دلخوشی ای که برای من باقی مانده است اگر این کلمه ی درستی باشد نوشتن خاطراتم در این دفتر است، که سال ها قبل آن را شروع کرده ام، و نگاه کردن از پنجره ام به دشت سبز و درختان اسکلتی در دوردست ممنوعه که در ورای آن مردی زندگی می کند که بیش تر از خود زندگی دوستش دارم.