کوه دوم

هر چند وقت یک بار ، شما با افرادی برخورد می کنید که شاد هستند ، که به نظر می رسد می دانند چرا روی کره ی زمینند ، که با نوعی از نور درونی می درخشند. زندگی ، برای این افراد ، اغلب از الگویی که ما آن را دوکوه می نامیم ، پیروی کرده است. آنها از مدرسه فارغ التحصیل می شوند ، یک حرفه را شروع می کنند ، و شروع به کوهنوردی از کوهی می کنند که فکر می کردند باید از آن بالا روند. اهداف آنها در این کوه اول مواردی است که فرهنگ ما آنها را تأیید می کند: موفقیت ، اثرگذاری ، تجربه ی سعادت شخصی. اما وقتی به بالای آن کوه می رسند ، اتفاقی می افتد. آنها به اطراف نگاه می کنند و منظره ای را می بینند. . . نارضایتی. آنها می فهمند: این به هیچ وجه کوه من نبود. آنجا کوه دیگری بزرگتر وجود دارد که واقعا کوه من است.