دولت و جامعه‌ی مدنی

آنتونیو فرانچسکو گرامشی فیلسوف ، روزنامه نگار مارکسیست ، زبان شناس ، نویسنده و سیاستمدار ایتالیایی بود. وی در مورد فلسفه ، نظریه سیاسی ، جامعه شناسی ، تاریخ و زبان شناسی نوشت. وی یکی از اعضای بنیانگذار و یک بار رهبر حزب کمونیست ایتالیا بود و توسط رژیم فاشیستی بنیتو موسولینی زندانی شد. گرامشی در طول زندان بیش از 30 دفترچه و 3000 صفحه تاریخ و تحلیل نوشت. دفترهای زندان او را یک سهم بسیار اصلی در نظریه سیاسی قرن بیستم می دانند. گرامشی از منابع مختلف کمک گرفت - نه تنها مارکسیست های دیگر بلکه متفکرانی مانند نیکولو ماکیاولی ، ویلفردو پارتو ، ژرژ سورل و بندیتو کروس. این دفترها طیف گسترده ای از موضوعات را شامل می شوند ، از جمله تاریخ ایتالیا و ملی گرایی ، انقلاب فرانسه ، فاشیسم ، تیلوریسم و فوردیسم ، جامعه مدنی ، فرهنگ عامه ، دین و فرهنگ عالی و عامه. گرامشی بیشتر به خاطر نظریه هژمونی فرهنگی خود شناخته می شود ، که توصیف می کند چگونه دولت و طبقه سرمایه دار حاکم - بورژوازی - از نهادهای فرهنگی برای حفظ قدرت در جوامع سرمایه داری استفاده می کنند. از نظر گرامشی ، بورژوازی با استفاده از ایدئولوژی به جای خشونت ، نیروی اقتصادی ، یک فرهنگ هژمونیک را توسعه می دهد. فرهنگ هژمونیک ارزشها و هنجارهای خاص خود را تبلیغ می کند تا آنها به ارزشهای "عقل سلیم" همه تبدیل شوند و بنابراین وضعیت موجود را حفظ کنند. بنابراین هژمونی فرهنگی به جای استفاده از زور برای حفظ نظم ، برای حفظ رضایت از نظم سرمایه داری استفاده می شود. این سلطه فرهنگی از طریق نهادهای تشکیل دهنده روبنا توسط طبقه غالب تولید و تولید می شود. گرامشی همچنین تلاش کرد تا از جبر اقتصاد اندیشه مارکسیستی جدا شود ، و از این رو گاهی اوقات به عنوان یک نئو مارکسیست توصیف می شود. او درک انسانی از مارکسیسم داشت ، و آن را "فلسفه پراکسیس" و "تاریخ گرایی مطلق" می دانست که فراتر از ماتریالیسم سنتی و آرمان گرایی سنتی است.