وحشت از اشک‌های واقعی: کریستف کیسلوفسکی بین نظریه و مابعد نظریه

ژیژک، مدعی ست که امروزه در حال نزدیک شدن به تجربه ی زیستی جدیدی هستیم که درک جدیدی از زندگی و فرم روایت خطی و متمرکز را ازهم می پاشاند، و زندگی را به شکل جریان چندخطی عرضه می کند. سه فیلم کیشلوفسکی، مشخصا چنین تجربه ای را بازسازی می کند: بخت کور، زندگی دوگانه ی ورونیک و قرمز. آن چه باعث پیوند این سه فیلم را به هم می شود، مفهوم اخلاقی انتخاب بین «زندگی آرمانی» و «رسالت» است. ولی سوال مهمی پیش می آید: آیا وقوف به این زندگی های چندگانه واقعا رهایی بخش است؟ تصویر این زندگی ممکن است غیر از آنی باشد که درحال حاضر هست، و امکانات متفاوت این جهان بدیل ممکن است به طریقی تحقق یابند؛ جهان خفقان آوری را مجسم کنید که در آن آزادی برای هیچ گونه انتخابی نیست. وقوف رعب آور به این بستار را در فریاد مستأصلانه ی آغاز بخت کور شاهد هستیم: سیمایی که هر بار با بازگشت به زندگی ای که توان زیستن آن را داشته است، از وحشت انتخاب هر یک به هراس می افتد و جیغ می کشد.