باد ما را خواهد برد

هوای شهر خفه بود، گویی در فضا غبار و دود موج می­زد. در و دیوار شهر، زیر هُرم گرمای چهل درجه اندوه­زده به چشم می­آمد. نگاه او به آسفالت درب و داغان یکی از کوچه پس کوچه­های مرکز شهر بود که انگاری از شدت گرما قیر آن آب شده بود و چاله و چوله­هایش به طرز مسخره­ای تو ذوق می­زد. سعی کرد در سایه­ی باریکی که دیوار کهنه­ی قدیمی روی زمین ایجاد کرده بود، راه برود تا از تابش آفتاب در امان باشد. می­خواست به گرمای کلافه کننده­ی تیرماه فکر نکند تا گرما کمتر آزارش دهد، اما سُرخوردن عرق را روی مهره­های کمرش حس می­کرد، مخصوصاً که هزار جور فکر شلوغ چون کرم­های سمج در سرش می­لولیدند و… شاید همین امر باعث می­شد بیشتر احساس گرما کند، فکرهایی که بی­انتها بود و همه وصل می­شد به سه خواهرش و زندگی پرماجرای آن­ها… ماجراهایی که حسابی او را نسبت به زندگی مشترک بدبین کرده بود… تا وارد کوچه شد، سروصدای پر از شیطنت پسربچه­های محل، همه چیز را از سرش پراند و حواسش را داد به آن­ها که در کوچه مشغول بازی “هفت سنگ” بودند، البته بدش نمی­آمد برای لحظاتی هم شده از آن فکرهای تنش­زا فرار کند… وحید پسر مینا خانم با سر تراشیده و شلوار راحتی آبی سرمه­ای که سر زانوهایش وصله داشت و با تیشرتی که چند سال بعد اندازه­اش می­شد، جلو دوید. به عادت همیشه با آستین لباسش که کار دستمال را برای او می­کرد، دماغش را پاک کرد و مابقی را بالا کشید. شینا به این فکر کرد: “توی این زل گرما چرا آب دماغ این مدام آویزونه؟!”