رهبران آخر غذا می‌خورند: چرا بعضی از گروه‌ها می‌توانند با هم همکاری کنند و بعضی قادر به این کار نیستند؟

جهانی را تصور کنید که در آن تقریباً همه با انگیزۀ سر کار رفتن از خواب بیدار می شوند، زمانی که در محل کار حضور دارند احساس امنیت و ارزشمندی می کنند و بعد با احساس کامیابی به خانه بازمی گردند. رهبران آخر غذا می خورند برای آن دسته از رهبران و سازمان ها نوشته شده است که خود را به ایجاد محیط هایی متعهد می کنند که در آنها مردم به طور طبیعی با هم برای انجام کارهای چشمگیر همکاری می کنند. هیج سازمانی در خلال بحران، خود به خود مدیریت نمی شود. همیشه بحران موجود را رهبر برطرف کرده است. موفقیت یا شکست سازمان به کمالات و فضیلت های رهبری بستگی داردف نه به فراست و تیزهوشی. اگر هنگام صرف غذا با تفنگداران دریایی همراه باشید، متوجه می شوید که کم سابقه ترین افراد اول از همه غذای خود را دریافت می کنند و باسابقه ترین ها آخرین کسانی هستند که غذایشان را می گیرند. هنگامیکه شاهد این رویداد هستید، متوجه می شوید که در این موقعیت هیچ دستوری داده نمی شود. سربازان نیروی دریایی فقط اینطور عمل می کنند. در عمق چنین عمل سادهای نگرش تفنگداران دریایی نسبت به رهبری نهفته است.