مثل‌ها و قصه‌هایشان: قصه‌های تیر

یکی بود، یکی نبود. تاجری بود که همسر هنرمندی داشت. البته همسر او نه شاعر بود، نه نقاش و نه موسیقی‌دان. همسر او آشپز ماهری بود. آش‌هایی که همسر او می‌پخت، نظیر نداشت. همه‌ی خویشان و آشنایان مرد، آرزو داشتند که یک روز به خانه‌ی او دعوت شوند و آشی را که همسرش پخته، بخورند. کم کم خبر هنرمندی همسر بازرگان در تمام شهر پیچید و تعریف آش‌های خوشمزه‌ی او دهان همه را آب انداخت. دیگران سعی می‌کردند با تاجر دوست شوند. بازرگان‌ها سعی می‌کردند با تاجر معامله کنند. قوم و خویش‌ها سعی می‌کردند به او محبت کنند تا شاید روزی مرد بازرگان آن‌ها را به خانه‌اش دعوت کند و از آشی که همسرش می‌پزد، بخورند. بازرگان شاگردی داشت که چند سال بود با او کار می‌کرد. شاگرد او هم قصه‌ی هنرمندی همسر استاد کارش را شنیده بود، اما با این که آدم فقیری بود، طبع بلندی داشت و هرگز به این فکر نیفتاده بود که هر طور شده یک وعده غذا به خانه‌ی صاحب کارش برود و از آشی که همسرش می‌پزد بخورد. با این که بازرگان چند بار او را به خاطر انجام کارهایش به خانه دعوت کرده بود، شاگردش بهانه آورده بود و به خانه‌ی او نرفته بود. یک روز صبح، شاگرد تاجر مثل همیشه از خواب بیدار شد. با این که آن روز دندانش درد می‌کرد، از خانه بیرون رفت، در مغازه را باز کرد و جلو مغازه را آب و جارو کرد و چای را دم کرد و منتظر ماند تا بازرگان به مغازه بیاید و کسب و کار روزانه را شروع کند. اما هر چه انتظار کشید، از صاحب کارش خبری نشد که نشد.